zaterdag 19 oktober 2013

DAG 19 LEÓN -> VILLADANGOS DEL PÁRAMO

Etappe: León -> Villadangos del Páramo
Periode: 18 oktober 2013
Afstand: 19,80 km ( totaal: 487,40 km )
Moeilijkheidsgraad: middelmatig
Regio: Castilla y Leon, Provincie León
Weer: 17 graden
I-pod: SX, Swedish House Maffia, De Clement Peerens Explosition,...


Voor we León verlaten, trekken we nog even de stad in. We moeten, want de Camino baant zich een weg langs alle bezienswaardigheden. Onderweg naar de katedraal, komen we de eerste bekende gezichten tegen. Onze Tsjechische en Deense dames, waar we uitgebreid afscheid van nemen. Zij blijven in León, en we zullen elkaar waarschijnlijk pas in Compostela terug zien. Ook komen de eerste taxi-pelgrims aan, die door blessures, noodgedwongen naar León moeten komen voor medische bijstand, om vervolgens naar huis terug te keren. Momenteel houd ik zelf hout vast, want door de zware etappe van gisteren, staat mijn rechter scheenbeen vervaarlijk dik. Gisteren was het zelfs moeilijk, om na het eten terug te keren naar de hostal. Vandaag is het al veel beter, maar we moeten nog starten aan de etappe. Met een bang hartje voor wat komen gaat, bezoeken we dus de stad ter opwarming. Op het menu ondermeer de kathedraal, Casa de Gaudí, parador San Marcos,...





Vandaar uit verlaten we de stad, maar het zal nog tot morgen duren voor we terug in de natuur terecht komen. De industriegebieden bij het verlaten van León, volgen elkaar in sneltempo op. Stillaan begint de etappe van gisteren zijn tol te eisen, en het scheenbeen begint stillaan op te spelen. Vandaag moeten we eigenlijk tot San Martín del Camino, maar bij het binnen komen van Villadangos, na 7 uur slenteren wil het kopje niet meer mee. Mijn benen willen nog, maar zo als een ezel blijft staan, zo stop ik aan de poorten van de stad. Het gaat niet meer. Ik kan niet meer. Ik zie de albergue van Villadangos liggen op 100 meter, maar dat is zelf te ver. Ik zet mij op de dichtsbijzijnde steen en blijf zitten. Mijn kompaan Juan, zal mij uiteindelijk tot de albergue duwen, die lijkt weggeplukt uit het USSR tijdperk. Maar het kan mij eigenlijk niet schelen. Er staat een bed, dat is het voornaamste. Een kleine hap en bed in. Ik slaap door tot 3:20, tot wanneer de eerste Nieuw- Zeelandse pelgrims vertrekken. Het enige wat bij mij op dat moment opkomt en wat ik hen dan ook al slapend vraag: 'Really, I mean really?'. Ik draai mij en ben terug vertrokken.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten