Etappe 15: Boadilla del Camino -> Carrion de los Condes
Etappe 16: Corrion de los Condes -> Terradillos de los Templarios
Etappe 17: Terradillos de los Trmplarios -> El Burgo Ranero
Periode: 14, 15 & 16 oktober 2013
Afstand: 24,60, 26,60 & 30,60 km ( totaal: 430,20 km )
Moeilijkheidsgraad: zwaar
Regio: Castilla y Leon, Provincie Palencia -> Provincie León
Weer: 14 à 17 graden, bewolkt
I-pod: heel de reutemeteut van mijn afrekenings cd's
De komende drie dagen zullen dagen worden van spookdorpen, eentonigheid, ziektes en opgaves. Om niet driemaal dezelfde post te moeten maken heb ik ze daarom samengenomen.
Dus we vertrekken uit Boadilla del Camino richting Fromista. Nog in het duister, maar zodra we het Canal de Castilla beginnen te volgen, komt de zon er door. Het is aangenaam wandelen tot Fromista, waar we nog een mooie blik krijgen op het net gerenoveerde sluizencomplex.
In Fromista treffen we de eerste opgevers die op de bus staan te wachten naar Burgos. Voten met open wonden, enkels die door het water dat ze vasthouden, dubbel zo dik zijn als zou moeten. Geen prettig zicht.
Niet aan denken en hout vasthouden. Nog een laatste blik op de romaanse kerk in fromista. We zouden ze graag bezoeken, maar om 9:30 's morgends is ze nog gesloten. God heeft zich hier blijkbaar ook aangepast aan het ritme van het Spaanse vastenland.
Op weg Carrion de los Condes en verder. De komende foto's zijn van de 3 dagen. Tussen Boadilla del Camino en El Burgo de Ranero is er echt niets. De dorpen die we aandoen zijn desolaat, en staan intriest een het eenzame landschap. Het is alsof we telkens door een filmset wandelen. Enkel een gevel, waarachter zich eigenlijks niks bevindt.
Het landschap is eentonig en de etappes lang. Soms 7 uur zonder een levende ziel te treffen. Hier wordt zelfs geen vee gehouden, omdat men zich hier te ver van een bewoond dorp bevindt. Hier worden enkel gewassen gekweekt waar weinig onderhoud voor nodig is, zoals zonnebloemen. Maar buiten een eenzame pelgrim in de verte, is het enkel mezelf die ik af en toe tegen kom.
Onderweg beukt de wind in op de altijd verdertrekkende pelgrim, met een kracht waarop menig hollandse dijk jaloers zou zijn. De wind is mijn bondgenoot en drie dagen lang geeft hij mij de kans om eens goed uit te waaien. Voor velen is de wind een psychologisch spel geworden van geven en nemen. Voor mij niet. Ik wandel met ppen armen en laat me bij momenten liggen op de krachtige windstoten. Een zaligheid.
De laatste dagen wordt de groep van pelgrims sterk uitgedund. Veel geven op door bessures. De psychologie van het halverwege punt speelt zeker ook mee. Velen denken in "nog eens zoveel kilometer" en houden het voor bekeken. Verder ligt de helft van de pelgrims met buikloop en diarrhee of met een constant braken in bed. Wellicht een goede voedselvergiftiging.
Ik blijf gespaard. Wellicht omdat ik de laatste dagen mijn rugzak aan het leegeten ben geweest. Ik was zo voorzien op de meseta, dat ik eigenlijk wat te veel eten mee had, maar dat betaalt zich momenteel dik en du terug.
In Burgo de Ranero komt er een einde aan de zaligheid van de meseta. Morgen staat de langste etappe van 37 km op het programma. Eindelijk de grootsheid van León.
Wij Horen elkaar morgen.
Etappe 16: Corrion de los Condes -> Terradillos de los Templarios
Etappe 17: Terradillos de los Trmplarios -> El Burgo Ranero
Periode: 14, 15 & 16 oktober 2013
Afstand: 24,60, 26,60 & 30,60 km ( totaal: 430,20 km )
Moeilijkheidsgraad: zwaar
Regio: Castilla y Leon, Provincie Palencia -> Provincie León
Weer: 14 à 17 graden, bewolkt
I-pod: heel de reutemeteut van mijn afrekenings cd's
De komende drie dagen zullen dagen worden van spookdorpen, eentonigheid, ziektes en opgaves. Om niet driemaal dezelfde post te moeten maken heb ik ze daarom samengenomen.
Dus we vertrekken uit Boadilla del Camino richting Fromista. Nog in het duister, maar zodra we het Canal de Castilla beginnen te volgen, komt de zon er door. Het is aangenaam wandelen tot Fromista, waar we nog een mooie blik krijgen op het net gerenoveerde sluizencomplex.
In Fromista treffen we de eerste opgevers die op de bus staan te wachten naar Burgos. Voten met open wonden, enkels die door het water dat ze vasthouden, dubbel zo dik zijn als zou moeten. Geen prettig zicht.
Niet aan denken en hout vasthouden. Nog een laatste blik op de romaanse kerk in fromista. We zouden ze graag bezoeken, maar om 9:30 's morgends is ze nog gesloten. God heeft zich hier blijkbaar ook aangepast aan het ritme van het Spaanse vastenland.
Op weg Carrion de los Condes en verder. De komende foto's zijn van de 3 dagen. Tussen Boadilla del Camino en El Burgo de Ranero is er echt niets. De dorpen die we aandoen zijn desolaat, en staan intriest een het eenzame landschap. Het is alsof we telkens door een filmset wandelen. Enkel een gevel, waarachter zich eigenlijks niks bevindt.
Het landschap is eentonig en de etappes lang. Soms 7 uur zonder een levende ziel te treffen. Hier wordt zelfs geen vee gehouden, omdat men zich hier te ver van een bewoond dorp bevindt. Hier worden enkel gewassen gekweekt waar weinig onderhoud voor nodig is, zoals zonnebloemen. Maar buiten een eenzame pelgrim in de verte, is het enkel mezelf die ik af en toe tegen kom.
Onderweg beukt de wind in op de altijd verdertrekkende pelgrim, met een kracht waarop menig hollandse dijk jaloers zou zijn. De wind is mijn bondgenoot en drie dagen lang geeft hij mij de kans om eens goed uit te waaien. Voor velen is de wind een psychologisch spel geworden van geven en nemen. Voor mij niet. Ik wandel met ppen armen en laat me bij momenten liggen op de krachtige windstoten. Een zaligheid.
De laatste dagen wordt de groep van pelgrims sterk uitgedund. Veel geven op door bessures. De psychologie van het halverwege punt speelt zeker ook mee. Velen denken in "nog eens zoveel kilometer" en houden het voor bekeken. Verder ligt de helft van de pelgrims met buikloop en diarrhee of met een constant braken in bed. Wellicht een goede voedselvergiftiging.
Ik blijf gespaard. Wellicht omdat ik de laatste dagen mijn rugzak aan het leegeten ben geweest. Ik was zo voorzien op de meseta, dat ik eigenlijk wat te veel eten mee had, maar dat betaalt zich momenteel dik en du terug.
In Burgo de Ranero komt er een einde aan de zaligheid van de meseta. Morgen staat de langste etappe van 37 km op het programma. Eindelijk de grootsheid van León.
Wij Horen elkaar morgen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten